Yangın Osmanlı İstanbul’unu hemen her zaman korkudan titreten bir olaydı. Ancak 19. yüzyılın bilhassa son çeyreğinden başlamak üzere bu ürkütücü olay farklı bir boyut kazandı. Sultan Abdülaziz’in Avrupa seyahati esnasında methini işittiği Kont Öjen Széchenyi yani nâm-ı diğer Ziçini Paşa, yapılacaklar ajandasının üst sıralarına yerleştirdiği Osmanlı itfaiyesini modernleştirme projesi kapsamında Macaristan’dan getirtildi. 1874’ten itibaren fiili olarak Osmanlı itfaiye taburları oluşturuldu ve Ziçini Paşa’nın direktifleri doğrultusunda daha etkin bir yangınla mücadele birimi oluşturulmaya çalışıldı. Ne var ki, Ziçini Paşa umduğunu bulamadı. Öyle ki, Ziçini Paşa yıllarca süren uğraşlarına rağmen ne itfaiye hizmetlerindeki tulumbacı-itfaiye eri ikiliğini yok edebildi ne de Osmanlı itfaiyesinin ihtiyaç duyduğu aktüel yangın söndürme teknolojilerini emrindeki birliklere adapte edebildi. Ziçini Paşa, “itfâiyenin ıslah ve tensîki hakkında yıllar yılı verdiğim raporları okka ile satmış olsalardı, yeni âlât ve edevat alınırdı” derken de aslında itfaiye hizmetlerindeki sözde reform hareketlerinin belki de Batı kamuoyunun gözünü boyamak amacıyla yapılan bir gösteriden ibaret olduğunu beyan ediyordu. Aslında Ziçini Paşa’nın tüm çabalamalarına rağmen Osmanlı itfaiyesini yeniden örgütleme projesi “kısır modernleşme”den başka bir şey değildi…

Künye

İçindekiler

ÖNSÖZ VE TEŞEKKÜR(LER): KOÇU'NUN BIRAKTIĞI YERDEN…

GİRİŞ CEHENNEMDEN GELEN

BÖLÜM I

ALEV PÜSKÜREN EJDERHA

Kızıl Bayram

Domingo'nun Kehaneti

Su Gelir Güldür Güldür

BÖLÜM II

YANGINA KÖRÜKLE GİTMEK

Bizim "Sans-Culotte"lar: Tulumbacılar

Kısır Modernleşme

Ahşaptan Kârgire

BÖLÜM III

ATEŞ DÜŞTÜĞÜ YERİ YAKAR

Teknolojinin Ateşle İmtihanı

Anarşi, Fesat ve Yangın

Sigorta Meselesi

SONUÇ

DİZİN